DE SCHOOL

De school is een lokaal initiatief van een Zambiaans echtpaar met drie kinderen in Mongu, in de arme wijk Limulunga.

Grace en John Muyangana: voor en door Zambianen.

Zij zijn beide in 2014 overleden.

Na het overlijden van Grace en John hebben de vier leraren Promise, Steven, Precious en Innocent, die al jaren als vrijwilligers bij de school betrokken waren, de leiding direct overgenomen. Zij zetten zich in voor een betere toekomst van de kinderen.

In tegenstelling tot het gratis basisonderwijs, steekt de overheid geen geld in peuter- en kleuteronderwijs.

De kinderen die naar de preschool gaan zijn vaak wees en/of Hiv positief. Ze komen grotendeels uit gebroken gezinnen die met moeite het hoofd boven water kunnen houden.

Promise is de manager van de school. Met hem is er wekelijks contact via de mail of per sms. Promise stuurt regelmatig foto's en draagt financiële verantwoording af aan de stichting.

De pastoor van de community kijkt mee en goede vriendin Monde bezoekt de school. Twee keer per maand brengt zij een bezoek aan de school en brengt ons verslag uit. Zo wordt er meteen gemonitord namens de stichting.

De Limulunga preschool draait volledig op de inzet van Zambiaanse vrijwilligers.

Grace en John zijn de founders van de preschool.

Grace zag dat kleine kinderen in haar buurt niets te doen hadden en nauwelijks aandacht kregen. Ze besefte dat het veel voorkomende analfabetisme in haar wijk de levenstandaard van de mensen laag zou houden.

Grace was onderwijzeres en wilde door onderwijs de kansen op een beter leven voor de kinderen vergroten. Ze besloot met instemming van de mensen uit haar buurt de kinderen les te gaan geven zodat de nieuwe generatie kinderen wel betere ontwikkelingskansen en een beter leven zouden krijgen. Ze begon gewoon met paar kinderen op een stukje gras bij haar huis.

Met steun van een Australisch echtpaar is er in 2004 een schoolgebouw met twee klaslokalen gebouwd. Er was geen electriciteit of stromend water en geen toiletten.

Tot 2007 hebben zij regelmatig geld gedoneerd maar stopten daarmee omdat ze geen fondsen meer konden werven. Sindsdien probeerden Grace en haar man John op allerlei manieren aan geld te komen om de school draaiende te houden.

Onderwijs in Zambia is gratis. Toch gaat maar de helft van de kinderen naar de basisschool; deels omdat ze de kosten voor een (overigens niet verplicht maar wel sociaal gewenst) schooluniform, vrijwillige ouderbijdrage en schoolmaterialen niet kunnen betalen.

Onderwijs is heel erg belangrijk. Hierdoor krijgen de kinderen de mogelijkheid om verder te komen. Kinderen die op een preschool hebben gezeten hebben al basiskennis en zijn gewend aan structuur. Zo maken zij meer kans om door te stromen naar de primary school.

Soms worden kinderen meegenomen naar plaatsen waar werk is maar geen onderwijs (bv. vissen in de plains rond de Zambezi rivier). Door de AIDS epidemie zijn veel gezinnen uit elkaar gevallen en worden kinderen bij diverse familieleden ondergebracht. Onderwijs heeft dan niet altijd de hoogste prioriteit.

Velen maken de basisschool niet af en maar ongeveer een kwart gaat door naar het middelbaar onderwijs.

Onderwijzend personeel wordt onderbetaald en de klassen zijn vaak erg groot. Ook onder onderwijzend personeel zijn velen die door AIDS getroffen zijn, waardoor er geen continuiteit is.

Inmiddels hebben wij meerdere malen de school kunnen bezoeken. De onderwijzers leren de kinderen tellen, sorteren, voorwerpen benoemen, letters herkennen, tekenen en ze doen fijne motoriek oefeningen. Er worden taalspelletjes gedaan, naar elkaar geluisterd, gespeeld, verhalen verteld en gezongen (in de lokale taal Lozi en in het Engels)...eigenlijk alles wat een Nederlands kind ook leert voor dat het naar groep 3 gaat.

De kinderen krijgen liefdevolle aandacht en structuur in hun leven.

Er is een groot gebrek aan les- en leermaterialen. Er zijn bijna geen schriften, potloden of boekjes. Bijna alles wat ze hebben is gesponserd door de stichting. Zo hebben we tijdens het laatste bezoek zoveel mogelijk les- en speelmateriaal meegenomen. Zoals schriften, potloden, gummen, scharen, houten puzzels en loco. Maar ook spelmateriaal zoals voetballen en springtouwen.

Zambia behoort tot één van armste landen in de wereld.

Mongu is de provinciehoofdstad van Western Province, de armste provincie van Zambia.

Ten westen van Mongu stroomt de Zambezi met de Barotse Floodplains, een gebied dat het grootste deel van het jaar overstroomd is.

Mongu is een kleine maar belangrijke stad in de Western Province en het administratieve centrum van het gebied. Mongu heeft ongeveer 40-duizend inwoners. Er is weinig werkgelegenheid; het kleine aantal banen is te vinden in de handel en in de dienstverlenende sector. Het merendeel van de mensen heeft geen (vaste) baan en zijn over het algemeen laag- of ongeschoold.

In en om Mongu wonen mensen van de Lozi en de Kwangwa stam.

In de wijk Limulunga, waar de preschool staat wonen de kansarmsten. De armoede is groot. Veel mensen zijn chronisch ziek en hebben bijv. AIDS of tuberculose; malaria en infectieziekten komen er veel voor.

Gezinnen of huishoudens zijn vaak wisselend van samenstelling.

In de regentijd, als de Floodplains overspoeld zijn, trekken de bewoners naar het hoger gelegen Mongu en moeten bij hun toch al arme familie intrekken.

Dit betekent altijd een extra mond om te voeden.

De meeste mensen proberen in hun levensonderhoud te voorzien door kleine handeltjes te drijven, een stukje grond te bewerken en van de magere opbrengst te leven.

Over het algemeen hebben mensen weinig te eten. Het menu is vaak eenzijdig  en bestaat hoofdzakelijk uit maïspap: nshima

Er wordt vis gevangen, als aanvulling op het menu, maar er mag niet het hele jaar door worden gevist. 

Er zijn wel voedselprogramma's, maar alleen de allerarmsten komen daarvoor in aanmerking.